Pagtatapat

Nakita ako ng mga Planeta. Naglilibot ako at namumulot
Ng mga prutas na maaring ialay sa iyo.

Nagtipon ang Araw at ang Buwan. Hihimukin ka nilang tumingala
At banggitin ang aking pangalan sa kalawakan.

Naglabas ang Ulap ng Ulan. Sinabayan ang luha kong
Hindi mawari ang pinagmulan.

Nagpigil ang Hangin. Napansin nitong sa isang iglap lamang,
Madadala na ako sa kawalan.

Nagkaisa ang mga Tala. Hahanapin ka nila at sasabihing
Bagamat naging tapat, ay may hindi nagtapat sa iyo.

Galadriella
March 26, 2020

Talent Portion

Kung nadadaan lang sa talent portion ang pag-ibig, napanalunan na sana kita.

Simplehan ko muna, isa o dalawang kanta sa videoke. Walang hugot, puro positive vibes na magha-highlight ng aking vocal range at wide repertoire. Chill lang ba. Pero mapapatingin ka at mapapasabing, “Sino yun? Ganda ng boses a.” Simula pa lang yan.

Nung bata ako, matindi ako sa Hula Hoop, pero di ko na kaya ngayon eh. Sayang, liit ng bewang ko nun. So erase, erase. Hindi ako lalaban sa siguradong ikatatalo ko.

Ganto na lang, para mukhang official, invite kita sa event na ako ang: 1) nag-organize, and/or 2) nag-emcee. Ibang level ako mag-events organizer, parang orchestra yan pag nag-conduct ako on the actual day. Bilang emcee naman dumaan na ako mula sa barangay hall hanggang sa hotel grand ballroom, at kaya ko magdala ng Class A to D na audience.

Pwede mo rin ako i-add sa Instagram kung saan ang aking attempts na maging photog at foodie ay (FAIL) nakaka-garner ng ilang hearts. Pinupusuan ng friends ko ba. Influencer din ako ng mga sampung tao, huwag ismolin.

Kaya kitang sulatan ng love letters everyday. Bukod sa (ahem) maganda raw ang handwriting ko, e core gift ko ang pagsusulat feeling ko. Poetry o prose. English o Taglish. Hmm core gift agad agad? May iba pa akong alas. You ain’t seen nothin’ yet.

Kaya ko rin magluto, meron akong signature dishes na nire-request ng mga tao. Totoo bang the way to a man’s heart is through his stomach? Parang nag-bake na ako noong araw, hindi tumalab. Wala kasi akong access sa gayuma. Padalhan kaya kita ng food minsan, baka isipin mo Fatal Attraction na ito. Wala ka namang pet rabbit diba.

Pwede ako mag-train ng choir na ala-Madrigals o Bukas Palad o Hangad, kakantahan ka ng favorite songs mo in 4 voices. Grade school pa lang ako ilang songfest, choralfest, carolfest, at caroling na ang binuo ko. Hanggang nagtatrabaho na ako, nagtuturo pa rin ako ng wedding choir ng barkada. (Let’s not go to weddings, nagawa ko na kasi lahat ng parts except ninong, pari, ring bearer, groom, at  bride!) Madaan ka kaya dito? Sa Valentine’s Day padalhan kita ng singing telegram? Baduy? Bihira kaya ang personally arranged choir na may dalang freshly-baked brownies.

Pag pumayag ka, attempt ko rin to go dancing with you. Next level na ‘toh. Kaso nahihirapan ako sa ballroom dancing, hindi raw ako marunong sumunod. So hanggang ’80s dance moves lang ako at konting hiphop on the dancefloor. Baka hindi mo sila kilala, pero ako ang tinatawag na other half ng Aldeguer Sisters noon. Panoorin mo kaya ako, or sabayan?

Kanta na lang ulit, pag nakainom na. Medyo mas tumataas ang abot ko pag naka-brandy na. Kaso in vino, veritas. Baka makantahan kita from the heart. Mahalata mong crush kita. Nakakahiya yata.

Punta na lang tayo sa Piano Bar. Tutugtugan kita. Kaso, limited ako to classical music talaga, at yun lang mga inaral ko hangggang college na piyesa… May pa-ilan ilang pop songs ako pero IntroGirl ang peg. Malamang makatulog ka, unless by some miracle, you appreciate Beethoven and Mozart, in which case, tama ako na hindi tayo hayop, hindi tayo tao, alam mo kung ano tayo? BAGAY TAYO.

Oh em gee kung sa ilang ulit nating pagde-date hindi ka pa na-charm sa aking wit, ewan ko na lang. Tawang tawa nga ako sa sarili ko minsan eh.

Pwede rin combination pala. Kantahan kita habang nagpa-piano (may 3 akong alam na kanta na kaya kong tugtugin kasabay, kaya wag ka nang mag-request). Pwede akong sumulat ng kanta gamit ang aking so-called wit, or article, essay, kahit research paper. Pampahila ko ng grade nung estudyante ako ang pagsusulat. Ito na ang magdadala sa akin sa tagumpay.

Ay bago ko makalimutan, meron akong pinaka secret at hidden talent, na feeling ko rare. Ito ay ang maging Best Friend ng Crush Ko, na offshoot ng talent ko of making great friends. Parang kahit anong pagpapa-cute or damoves gawin ko, pag nakasama or nakausap na ako madalas ni Crush, may nababasa sigurong invisible sign sa forehead ko na nagsasabing “Huwag Ako”, or, sa takot ko sa commitment, rejection, at failure, masyado akong pa-safe na ang dating tuloy hindi ako romantically interested at all.

Kahit na ako na ang posibleng most passionate creature on earth. Yan ang dichotomy ng buhay ko. Mas mahal ko, mas  bine-best friend ako. Yung isa tumagal ng ilang dekada (maaga ako nagsimula).

Pero balita ko naman, may iba kang gusto. Na kahit anong gawin ko, kahit kumanta ako ng Rewrite the Stars habang nag-Cirque de Soleil mala-Zendaya, mag-perfect ng breast stroke in a slimming swimsuit, manalo ulit ng journalism contest, makapagpasaya ng maraming bahay pag caroling time sa Pasko, hindi ka pa rin titingin sa akin.

Dami kong alam ‘no? Yan natutunan ko e. Hindi nakakain ang talent. Hindi rin ito nagagamit para maging crush ka ng crush mo, o mahalin ka ng mahal mo.

Sana pasayahin ako ng talents ko pag naalala ko yung katotohanan, na hindi tayo. Never magiging tayo. Sana matawa na lang ako ng sarili kong wit, maaliw sa sarili kong kanta, mapagod sa sarili kong sayaw, mabusog sa sarili kong luto.

Sana wag ko nang lokohin ang sarili ko. Buti na lang marami akong friends at best friends na nasasalo ako tuwing may ganto.

Tuwing talo ako.

 

Heart Wreck

Writing this directly through WordPress before the phrase and its meaning escapes me.

This is my heart version of a train wreck. I am watching an unavoidable collision knowing that it would lead to an absolute disaster. Yet I cannot help it. I may be able to stop it but surprisingly, I am the one driving the train.

The Merriam-Webster online dictionary states:

Definition of train wreck
1 : a violent and destructive crash involving a train
2 : an utter disaster or mess : a disastrous calamity or source of trouble

My life is on slow motion heart wreck. A friend says I could control the impact of the collision or avoid it altogether. But this heart has a mind of its own. It defies reason. It’s as if… it wants to implode.

As I watch the other train approaching, I wonder if the driver is aware of where his train is going, and its effect on me. Did his train go out of control too? Did he want to see where this was going also? Or was he distracted by other concerns, the life he was living outside of his train-driving existence?

I will not go completely mad. I saw this coming.

Pretend Lovers

I want you to unwrap me;
I want to see your eyes smile
As you discover everything that was too much, or too little, for the others
And say I am exciting, I am yours, I am worth it.

I don’t want you to know me;
I don’t want you to see my darkness, my pain, the monsters I hide.
Stop, don’t come any closer, don’t become one of them,
Let’s stay away from each other.

Be a stranger to me, as I am to you.
Be a mystery to me, as I wish I were to you.
Look at me as if I am a perfect, new me.
Don’t say anything. Don’t ruin it.

This time is not ours.
I borrow your scent, and drink from the thought of you
But this is me, and I cannot live off of this.
A voice in me relentlessly whispers, chastises, condemns.

I’ll quit while there is still some memory to smile about,
Before you tire of my whimpering,
Before my conscience starts winning,
Before my shine is dulled and I blow my cover.

The Struggle/ Istorbo Ka

The pen is back.

The Girl Who Got Bitten By A Red Ant

There was a Girl not very tall, not very pretty, not very slim, who walked in a field of Grass and got bitten by a very red Ant. She was angry at the Ant for biting her, but she knew the Ant was not angry at her. It was just being an Ant.

The Girl wanted to be just that too, a Girl. And she contemplated on that while staring at the blades of Grass: how to be a Girl, before it was too late. She somehow felt Time was not on her side.

A gentle Breeze came to her corner of the Field, and whispered to her, It’s not just any girl you have to be. You have to be yourself.

Myself, you say? But what does that mean? I am not very tall. I am not very pretty. I am not very slim.

The Breeze touched her face and her hair. Who said those things matter?  I know you can sing. And that means everything.

Who told you that? There was no answer, for the gentle Breeze had left. A strong Wind had taken its place. It blew Flowers onto her lap, for the Girl was now sitting down. The Flowers blended with her dress, and she suddenly had Colors. Red and blue, white and green. She liked her pretty dress now. It was no longer plain. She whispered a thanks to the Wind, for its gift of Flowers.

The Wind blew Leaves all over the Field as well, and the Girl stood up. She stepped on them, listening to the strong crunch of the dry Leaves under her leather sandals. She crushed every voice that had ever said that she was not very tall, and she was not very pretty, and she was not very slim.  She shouted at the memory of the hands that had touched her not very slim body, and the eyes that had mocked her. She hopped and skipped, and then she started to dance.

She looked up. The Sun was hiding behind the Clouds. It told her, It is about to rain. Take cover under a Tree. And sing to me. I will come back when I hear your song.

So while the girl was standing, wearing her flower-printed dress, in a field of green Grass, dried Leaves, and Wildflowers, the Rain began to pour. Softly at first, touching her hair, caressing her arms, poking her feet. She embraced the Rain with her wide open arms. But the Rain grew stronger, and each drop started to hurt her skin, like needles, only she was not bleeding. She knew the Rain was not angry at her, but was just being Rain. It also washed the Flowers from her dress, which had begun to cling to her body. She remembered to run for cover.

She found an old Tree with a great big trunk. She sat on it, and the Tree’s leafy branches protected her from the rain. The tree told her, The rain was just playing with you. Did you have fun?

The Girl said, So that was me, having fun. It was all new to her. And then she laughed, like she had never laughed before. She hugged the tree, thanking it for the gift of shade and wisdom. The Rain slowed down, about to say goodbye. The Girl sang.

How wonderful your touch, how happy you’ve made me

Thank you so much, rain and wind, breeze and tree.

I have been sleeping all these years, you see.

I am awake now, and almost, almost free.

The Sun heard the Girl’s song and shone its brightest, piercing through clouds, branches and leaves, until its rays touched the Girl. Why do you say you are almost free? It is time now.

The Girl looked, and her clothes, her hair, and her skin were all dry. She smiled at the Sun. Her dress turned to the color of her cheeks. She remembered a time of Tears and Nightmares, but they could no longer hurt her. She started to walk, to hop, to skip, and to dance again.

She said goodbye to the green Field, the blades of Grass, and the pretty wildflowers.

I will sing about you, she said.  Thank you, dear Friends.

Changed My Mind About Defying 40

I have changed my mind. I’m not throwing a concert-party when I turn forty, after all.

I posted twice about my grand plans for a showcase of talents here and my own playlist here. But since then, so many things have happened that have convinced me that I do not have the amount of energy for an event of such proportions that my wild imagination invented. It was easy to conceptualize when I was in Sydney; but being back in Manila, I had to face the reality of turning 40.

My friends are really busy. My health commands my attention. I can embrace the gift of life in solitude and in simplicity. There are things to do and I have to conserve resources for what are truly important in life.

I still want to defy 40, but I guess I’ll just limit it to not looking my age. I am grateful for my genes because this healthy, Asian skin is not prone to wrinkles. So I look maybe about 26. 🙂

Definitely, there will be some food, some drinks, my real friends, and my family. That should be enough.

All right, let’s do this, July!

 

Luha at Tamis (Huling Yugto ng Housewife Series)

Ang huling kabanata sa kwento nina Sheryl at Julius. Para sa nakaraan, pakibasa po lamang ang Kwentong Housewife (Daw) sa pamamagitan ng link sa itaas.

VI.  Luha at Tamis

“Magandang umaga!” bati ni Julius kay Sheryl, sabay alok ng kape na siya mismo ang nag-brew. Tutulong sanang maghanda ng almusal si Sheryl pero nakahain na ang mga yaya ng mga anak ni Joanne paglabas niya sa kuwarto.  Maaga talaga nagigising ang household pag may bata.

“Huwag kaya tayo dito mag-breakfast?” tanong ni Julius.

Puyat at hindi pa masyadong gising si Sheryl, pero sulit naman ang sakit ng ulong dinaranas niya ngayon. Napalapit siya nang husto sa mga kaibigan ni Julius, at natuwa rin siya sa mas malalim na pagkakakilala niya rito dahil sa kanila.

“Saan tayo pupunta?” tanong ni Sheryl, sabay tanggap sa mug ng kape na inihanda ni Julius. Nag-kiss sa kanya si Julius sa noo. “At nasaan silang lahat?”

“Yung mga hindi talaga tagarito, alam mo namang unti-unting nagsiuwian na mula pagsikat ng araw. Sina Alex at Joanne, ipinasyal na ang mga bata. Nagtatatalo sila paglabas dito kung sa park o sa swimming o sa horseback riding o sa McDonald’s sila pupunta.”

“Hirap talaga ng may anak,” sabi ni Sheryl. Kung siya, limang oras lang ang tulog na putol-putol pa dahil sa labas-masok ng mga roommates niya, malamang, yung mag-asawa, halos wala pa dahil sila ang hosts kagabi, pero kailangang pagbigyan ang lakad na talaga namang pinlano at inilaan para sa mga bata.

“Ano, ready ka na bang umalis? O kung gusto mo light breakfast muna tayo dito, tapos magsimba tayo, tapos lunch sa Tagaytay?” Kanina pa gising si Julius at nagpaplano ng kanilang araw. Sa sala kasi nagsiksikan ang mga kalalakihan kaya walang may matinong tulog sa kanila. Ang mga misis at si Sheryl, nagkasya sa mga kwarto. Pero isa-isa na ring nagpaalam ang mga barkada dahil karamihan sa kanila, kagabi pa dapat umuwi.

“Maganda yata yung almusal-simba-lunch na plano. Aabot tayo sa 10 a.m. mass, bibilisan ko lang mag-pack,” sagot ni Sheryl. Naka-shower naman na siya. Aba’y hindi siya magpapakita kay Julius ng bagong-gising look kaya siniguro niyang bago siya bumaba sa kusina ay ayos na siya.

“Masarap ba ‘yung kape? Batangas brew ‘yan,” kwento ni Julius.

 

“Actually parang matapang siya kesa sa usual na iniinom ko, pero tama lang ito para magising.”

“Wala ka bang hangover? May Berocca rito, iniwan ni Ria para sa iyo.”

“Ayun, parang kailangan ko ‘yan…” bago pa makakuha ng basong may tubig si Sheryl para sa Berocca, nagawa na ito ni Julius. Pinanood nila ang tablet na mag-fizz sa tubig.

“Ang thoughtful naman ni Ria. Actually, aside from Joanne, parang siya ang pinaka-makakasundo ko sa barkada mo. Although mabait naman lahat. Natuwa rin ako dun sa abogada, pinagtanggol ka.”

“Natuwa rin silang lahat sa iyo,” maingat na sabi ni Julius. Bigla lang siyang nag-flashback sa nangyari dati, nung nakasundo ng barkada ang dating girlfriend niyang doktora at makipag-break siya, hindi niya maintindihan bakit may opinion sila. Apektado lahat. Sana naman hindi mangyari iyon with Sheryl. Not that may  balak siyang makipag-break kay Sheryl. Ni hindi pa nga sila. Yata.

“Sana nga makita ko sila ulit.” Na-conscious si Sheryl sa sagot niya kasi parang nagpapa-imbitang ewan siya sa lakad ng barkada. Pinansin na lang niya ang nakahain sa lamesa. “Grabe naman ito, parang hotel breakfast. May pancakes, may toast, may fruits, may yogurt. Pero ang pinakamasarap, yung kape!”

“Siyempre, guwapo ang nagtimpla eh. Pero gusto ko ng kanin. Di bale mamayang lunch na lang natin. With bulalo at tawilis!”

Pag nagpupunta ang barkada ni Sheryl sa Tagaytay, palibhasa all girls dahil hindi usually isinasama ang mga asawa’t anak ng mga kaibigan niya, hindi sila sa bulalohan kumakain kundi sa mga out-of-the-way na restaurants na Western food ang inihahanda, o kaya sa mga bed-and-breakfast na may kasamang spa. Mahina siya sa kanin pero masarap sigurong panoorin kumain nang marami si Julius.

“Unless gusto mo sa mga date places dito, yung may mga steak at kailangang magpa-reserve,” sabi ni Julius, na nabasa na naman ang iniisip ni Sheryl.

“Hindi ah, ano’ng akala mo sakin, sosyal? Punta tayo sa bulalo restaurant na may view ng Taal volcano, na may kumakanta, ok sakin yun,” excited na sagot ni Sheryl. Kahit sa carinderia pa sila kumain ni Julius ngayong araw na ito, happy pa rin siya!

“O sige, aayusin ko na ang kotse ha, ilabas mo na lang ang mga gamit mong ilo-load ko sa trunk.”

What a difference a night with his friends makes. Nawala ang awkwardness, ang new-coupleness, nila. Natural lang na magplano ang isa, sumang-ayon ang isa, mag-suggest, mag-usap. Magaan at masaya ang umagang iyon.

Late sila nang konti dumating sa misa dahil dumaan pa sa park para magpaalam kina Alex at Joanne. Sa likod sila ng simbahan nakaupo. Naalala ni Sheryl na kagabi lang, nagdadrama siya sa kasal dahil sa pagsisikip ng dibdib niya sa pag-uusap nila ni Julius sa biyahe. Ngayon, wala na yung mga emote niya.

Nagsisimba si Julius. Yun na ang pogi points sa lahat ng pogi points. Ipinagdasal niya ang araw na iyon at lahat pang mga darating na araw. Hiniling niyang matuto siyang mag-dahan-dahan sa pakikipag-relate kay Julius.

Pagdating sa restaurant, nakakuha sila ng sariling kubong maganda ang view ng Taal Lake. Wala nang hiya-hiya si Sheryl, masarap nga ang bulalo at mainit na kanin at bagay sa tawilis na in-order ni Julius. Uminom pa sila ng buco juice. Kinantahan din sila ng roving singers ng restaurant. Aegis ang banat.

Mahal na Mahal Kita by Aegis

Hindi kita puwedeng iwanan

Hindi kita puwedeng pigilan

Ipaglalaban kita

Kahit hanggang kamatayan man

 

Kung mawawalaya sa iyo

Huwag kang mag-alala’t babalik ako

Para ipagpatuloy natin ang ating pag-ibig

Na aking iniwanan sa ‘yo

 

Chorus:

Mahal na mahal kita dito sa aking puso

Ikaw lang nag-iisa, o aking mahal

Mahal na mahal kita dito sa aking puso

Ikaw lang nag-iisa, o aking mahal

 

Mahalin mo lang ako nang tapat

Mamahalin din kita nang tapat

Kahit anong pagsubok dumating

Ipangako mo rin, ipaglalaban natin

“Kilala mo ang Aegis?” amused na tanong ni Julius habang pinapanood si Sheryl na sumasabay sa banda.

“Oo naman! May Pilipino bang hindi nakakakilala sa kanila? ‘Luha’ at ‘Basang-Basa sa Ulan,’ at oh my gosh, yung ‘Halik,’ sobrang winner yung kantang yun.”

“Pwede ba yung ‘Halik?’” tanong ni Julius sa lead singer ng munting bandang nakatapat sa mesa nila.

“Ano?” patawang tanong ni Sheryl. Hmm sexy ang lead singer, at nakatingin si Julius, ano kaya kung buhusan nya ng mainit na sabaw ng bulalo….

“Ibig kong sabihin, kung pwede nilang kantahin yung paborito mo,” sagot ni Julius na ibinaling kaagad ang tingin sabay hawak sa kamay ni Sheryl. Marunong siyang mag-shift ng eksena.

“Hindi ko naman favourite yun, pang-sawi iyon eh. Wala akong ganung angst ngayon,” sabi ni Sheryl, na ayaw na bumitaw kay Julius. Kahit hindi na siya makakain at mag-sebo na ang bulalo.

“Ay ano na lang po ang request niyo, ma’am?” tanong ng lead singer na naka-skinny jeans.

 

“O baka po may theme song kayo, ma’am, ser,” ang dagdag pa ng gitarista.

“Isa ngang makabagbag-damdaming ‘Hawak Kamay’ diyan,” request ni Julius, sabay kindat kay Sheryl.

Hawak Kamay ni Yeng Constantino

Minsan madarama mo kay bigat ng problema

Minsan mahihirapan ka at masasabing “di ko makakaya”

Tumingin ka lang sa langit

Baka sakaling may masumpungan

Di kaya ako’y tawagin

Malalaman mong kahit kailan

 

Chorus

Hawak-kamay

Di kita iiwan sa paglakbay

Dito sa mundong walang katiyakan

Hawak-kamay

Di kita bibitawan sa paglalakbay

Sa mundo ng kawalan

 

Minsan madarama mo

Ang mundo’y gumuho sa ilalim ng iyong mga paa

At ang agos ng problema’y tinatangay ka

Tumingin ka lang sa langit

Baka sakaling may masumpungan

Di kaya ako’y tawagin

Malalaman mong kahit kailan

 

Sumabay pa si Sheryl sa chorus at sa bridge siya na ang kumanta:

 

Wag mong sabihin nag-iisa ka

Laging isipin meron kang kasama

Narito ako oh, Narito ako…

 

Natuwa pati mga katabing mesa sa performance. Palakpakan ang lahat. Matapos niyang abutan ng tip, nagpakuha ng picture nila ni Sheryl si Julius sa gitarista.

“Bagay po kayo, ma’am, ser, parang in-love na in-love ang aura niyo” sabi nito. Nagpasalamat ang dalawa.

Pag-alis, sabi ni Sheryl, “Ooh, malay natin may powers pala si Kuya. Nakita niya ang aura natin eh!”

“Hindi masyadong kuya si Kuya,” paliwanag ni Julius. “Napansin mo ang pilantik ng daliri?”

“At come to think of it, malagkit nga ang tingin sa iyo,” dagdag na puna ni Sheryl, na natatawa lang. Kailangang masanay na kung si Julius ang ka-date, maraming nakatingin dito. Pwes, hanggang tingin lang naman sila.

“Julius…”

“Yes, Sheryl?”

“Paano naging ‘Hawak Kamay’ ang theme song natin?

“Di naman official iyon. Nagkataon lang. May alam akong mas bagay sa atin.”

“Ano?”

“’Init sa Magdamag,’ alam mo yun ‘no?”

“Nonoy Zuñiga at Sharon Cuneta! At hindi bagay sa atin ‘yon!”

“Ano ka, sakto kaya ‘yun sa atin. Kantahin mo nga ang chorus.”

“Kung langit sa atin ay ipagkait,

Dito sa piling mo’y muling makakamit.

Walang hanggang pag-ibig na may luha at tamis,

Nasa’n ka pagsaluhan natin ang init sa magdamag.…”

Sumabay si Julius sa pagkanta, at nag-blend kaagad ang mga boses nila. Parang pinraktis na nang maraming beses. Pero mahina lang ang kanta nila at baka marinig ng mga nasa kabilang kubo.

“O diba, sa sandaling pagkakakilala natin, may luha at tamis na, pero may langit din…”

“Loko. Gusto ko pang makarating sa totoong langit...”

“Sheryl…”

“Yes, Julius?”

“E kung, next week na tayo umuwi?”

“Nangangarap ka nang gising?” Sumandal siya kay Julius habang nakatanaw sa bulkang Taal.

“Oo tingnan mo, naplano ko na. Ang dami nating pwedeng gawin. Tomorrow, gawin natin yung Taal Volcano trek. Sa Tuesday, magpapa-spa tayo maghapon, the works! Uuy, alam kong gusto mo yun. Kasi mapapagod tayo sa trek kaya kailangan ng massage pagkatapos….”

 

“Actually gusto ko rin ng foot spa at facial…” Sumali na rin sa pangangarap si Sheryl.  Julius was gently stroking her hair while talking dreamily and staring into the “Island within a Lake on an Island within a Lake on an Island.”

“Kita mo na? I’m starting to make sense diba. Then, sa Wednesday, rent tayo ng boat sa Taal Lake Yacht Club. Sa Thursday, maghahanap tayo ng kakilalang magpapapasok sa atin sa Tagaytay Highlands, kahit overnight na tayo doon. Sa Friday ng gabi, sakay tayo sa malaking ferris wheel aka ‘Sky Eye.’  Hindi ka mukhang nagca-casino so we can skip that. Sa Saturday pwede tayong mag-day of prayer o mini-retreat. Diba? Muntik na nating maaabot ang langit nun!!!”

“Dami mo namang plano.”

“Gano’n talaga. Nakakapagod kayang puro trabaho lang.”

“Pero Julius, may pasok tayo bukas.”

“Pwede namang mag-leave!”
“Agad-agad? Hindi ka naman demanding. Kailangan sa amin months in advance ang paalam lalo na kung more than 3 days na VL.”

“Karapatan ng manggagagawa ang VL.”

“Iga-grant naman, pero di lang pwede short notice.”

“Ayaw mo yata akong kasama eh.”

“Hello! Ang drama. Gusto na nga kitang papirmahin ng kontrata e.”

“Ay dapat kagabi pa, nung andito si Adora, at nang ma-review muna niya. Teka, anong kontrata?”

Huminga nang malalim si Sheryl.

“Yung ex ko kasi.” Tiningnan niya si Julius. Hindi naman bumitaw sa kanya. “Punung-puno ng pangarap at plano iyon. Tatanda raw kami together. Iikutin daw namin ang mundo together. E hindi pa nga tapos ng college, hindi na kami together!”

“Ano’ng nangyari, bakit kayo nag-break?”

“Nag-cross enroll siya sa UP Baguio isang summer. Artist e. Pagbalik ng June, may ibang girlfriend na, pero di ko pa alam, so pinagsabay kami. By September, nabuntis na niya, so nalaman ko rin. By December kasal na sila.”

Parang may nagliwanag sa isip ni Julius. “Ahh, kaya pala ayaw mo na nang paliguy-ligoy, sigurista ka na ngayon. Kaya yung listahan mo diretso sa kung ano hinahanap mo sa asawa at sinasabi mo agad na pang-housewife ka.”

Tumango si Sheryl. “Ayoko na kasi ng bolahan. First love ko yun e, high school sweethearts kami. Sabi ng lahat, bagay kami, at nadaan ako sa lakas mambola, galing manligaw. Kahit maraming ibang kaklase kong umaaligid, siya sinagot ko. Ang tiyaga-tiyaga niya noong bago pa lang kami.”

“Naka-ilang boyfriend ka pa after him?”

“Wala, siya yung last. Traumatic for me, e.  It was so hard to trust men after that. It took me years to get over him.”

“Whoa. Ang tagal na no’n a.”

“Kaya nga Julius, I’m not wired for casual dating. Siguro naman by now, I’ve made that clear.”

“Crystal clear.  Hindi nga lang ako makapaniwala. Sa ganda mong yan, as in wala talagang sumunod after college?”

“Merong pailan-ilang dates, pero hindi nag-work out. May officemates na laging bumubuntot pero hanggang di nagsasabi nang intensiyon, friends lang sila for me. Meron doctor, best friend ng isang kuya ko, gusto ko na sana, nag-abroad naman para mag-further studies. Hanggang napagod na akong mag-date, naging busy na ako sa work, at nahirapan na rin ang friends ko hanapan ako ng ise-setup with kasi ang pili-pili ko na raw.”

“E anong sabi mo sa friends mo nung na-meet mo ako?”

“Alam mo, fishing ka!” Sabi ni Sheryl sabay tayo. “Punta muna akong restroom.”

Pagbalik niya, sabi ni Julius, “May missed calls ka ulit.”

“Hay, ang Mom ko, at sina Pauline. You haven’t met my friends, we have to schedule that.”

“Papuntahin mo sila rito sa Tagaytay, our kingdom for a week,” sabi ni Julius sabay akbay kay Sheryl.

“Uuwi tayo tonight diba, Julius?”

“Iisipin ko pa. Hindi ako takot sa Tatay mo, ha kala mo ba,” pabirong hirit ni Julius. Nothing could be further from the truth.

“E sa mga kuya ko? Bullies ko sila nung maliliit pa kami pero nung lumaki na ako  bumait na sila sa akin.  They wanted to pay Darwin a visit, yung ex ko, after they found out what happened. Full force, and some of them are taekwondo black belters. Kaso pinigilan sila ng Daddy. Ang sabi, buntis na ang babae, hayaan na nilang pangatawanan ni Darwin ang ginawa niya, di na nga lang siya makakalapit o tawag sa akin ever.”

“How did you take it?”

“Hindi ko kinaya. Nagbakasyon ako sa Tita ko sa London that Christmas. Winter kung winter. Tinapos ko lang last year ko sa UP nang parang nanaginip, then balik sa London, this time with my parents. Natakot yata silang saktan ko sarili ko, kasi sobrang depressed ako nun e.”

“Sana pala sa UP ako nag-aral, o kaya nakilala kita noon pa. I could have saved you from heartache.”

“Mga hirit nito! Baka ikaw ang nag-cause ng heartache. Atsaka ang layo kaya ng Mapua, feeling ko lang hindi ka magtitiyagang dumalaw nang madalas.”

“Uuy, nag-research, alam kung saan ako nag-college.”

“Tse.  Ang feeling mo talaga!”

“Lipat tayo sa Bag of Beans, kape at masarap na bread.”

“Sure. Hindi ko na lang iisipin bakit mo kabisado ang Tagaytay, kung ilang girls na ang inilibot mo rito.”

“Madalas ako rito for work. Minsan, sinasama ko mga kapatid ko, parents ko, tsaka pamangkin ko.”

Paglipat nila sa Bag of Beans, mas intimate na ang ambience. Naisip ni Julius na mag-confess.

“I think I have to tell you something.”

“Ano? Don’t tell me you’re married. Or may anak ka na…” Huwag po, huwag po naman sana, panalangin ni Sheryl.

“Wala pa, that’s just your trauma talking.”

“E kasi naman mga intro mo nakakakaba.”

“Here goes. Naalala mo ba yung first date natin?”

“Sa tingin mo makakalimutan ko yun?” Makasaysayan kaya ‘yun. Napangiti si Sheryl.

“Haha. Meron ka kasing text message…”

Hindi pa tapos si Julius, natigilan na si Sheryl. Napawi ang ngiti sa mukha niya. Text message. Isa lang ang sinend niya, sa place ni Julius yun. She texted her friends. Hindi yata’t…

“Na-include mo ako sa recipients,” simpleng dagdag ni Julius.

Maraming four-letter words na nagsigawan sa kalooban ni Sheryl. Buti napigilan niyang sabihin ang mga ito out loud. Oh no!!!

Nakangiti si Julius. Lumipat sa tabi ni Sheryl. Tumalikod si Sheryl, burying her face in her hands. Gusto na niyang mamatay sa hiya.

“Hey, I’m still here, diba?”

Tinanggal ni Sheryl ang mga kamay niya mula sa mukha at nakuha niyang maggalit-galitan para itago ang matinding kahihiyan.

“Bakit ngayon mo lang sinabi? I made a fool of myself!”

“Kakakilala pa lang natin nun, paano ko naman sasabihin. Naisip ko rin, first impression lang ‘yun, lilipas din.”

Sinabi ni Sheryl sa text na iyon na nahanap na niya ang The One. Kung nabasa ni Julius iyon, dapat nagpakalayu-layo na ito sa kanya. Pero hindi naglaho si Julius. Oo nga pala, mga isang linggo lang.

“Kaya pala naghintay ka ng 1 week bago tumawag ulit. Pinalipas mo ang kagagagahan ko.”

“Hindi naman. I checked myself also kung ano ba intensyon ko sa iyo. Klaro kasi na pangmatagalan ka, hindi lang pampamilya, pang-sports pa.” Ang mga jokes ng dalawang ito, pang ‘80s kids talaga.

“Pwede ko bang tanungin ano intensyon mo sa akin? Don’t freak out, okay?” Marahang tanong ni Sheryl. Tuwing napupunta kasi sa seryoso ang usapan, parang luha at pait ang napapala niya.

“Sher, right now, ito lang masasabi ko, I’m crazy over you. I want to get to know you more. Wala akong powers para malaman, o ma-assure ka, what tomorrow brings. Except na gusto ko talagang kasama pa rin kita bukas, at sa isang bukas, at sa isa pang bukas….”

Luha. Tutulo na ang luha ni Sheryl. Naalala niya ang acting workshop na pinasukan niya dati, sabi tumingala para bumalik ang luha, tapos pagbaba ng mata, sabay ngiti. So ginawa niya ito. Effective.

“Julius, what are you saying?” Nagniningning ang mga mata ni Sheryl sa hindi tumulong tears of joy.

“Kung may audition, mag-au-audition ako. Kung may pila pipila ako. Kung…”

“Shh…” sabi ni Sheryl. “Lika nga rito,”

Lumapit pa nang husto si Julius sa kanya. Inilagay naman ni Sheryl ang chin niya sa shoulder ni Julius sabay sabing, “Selfie muna tayo.”

“Ha?” Gulat na gulat si Julius.

“Gusto kong maalala ang moment na ito forever and ever. Smile!” Click. “And you bet I will upload this. Out na tayo.”

“So Sheryl, kung out na tayo, ibig sabihin tayo na? We are official?”

“Well, kung susundin ko ang rules ko, hanggang hindi ka nagsasabi ng I Love You, at hindi kita sinasagot, hindi pa tayo.”

“E kung hindi natin sundin ang rules mo?”

“Pwede rin naman, kung bigla mo akong i-kiss, malilimutan ko ang rules na ‘yon.”

“Dito mo gusto ng halik, sa Bag of Beans? Sa harap ng maraming tao?”

“Bakit, hindi ka na makapigil?” pilyang sagot ni Sheryl.

Kinuha ni Julius ang bill. Dahil matagal dumating, nagpunta na siya sa counter para bayaran ito. Nag-takeout si Sheryl ng bread para sa parents niya. Tatawag pa sana siya kay Francine nang bigla siyang hinatak ni Julius sa kotse, hindi na makapigil.

Nagawa naman nila lahat ng pinlano ni Julius sa Tagaytay, hindi nga lang noong linggong iyon. Hindi sila nagmadali. Pinlano nila bawat trip, para special, at inunti-unti sa loob ng iba’t ibang weekend.

Sa loob ng Ferris Wheel nag-propose si Julius kay Sheryl in less than a year. Umikot ang mundo ni Sher, literally.

Nakilala nina Pauline, Francine, (at Georgia at Larissa through Skype) si Julius. Sila rin ang mga bridesmaids sa kasal.  Umuwi lahat ng kuya ni Sheryl sa Pilipinas para rito. Ang mga pamangkin nila at inaanak ang ring bearers at flower girls.

Si Alex ang Best Man. Maiyak-iyak at tawang-tawa ang mga bisita sa speech at toast niya.

Ang barkadang The Tux ang reception singers. Rock, pop, Pinoy, at 80’s music naman ang kinanta nila sa wedding reception. Pinakamaraming YouTube hits ang duet ng bagong kasal ng “Init sa Magdamag.” May surprise number din si Julius para kay Sheryl (“Blaze of Glory”), at si Sheryl para kay Julius (“Bituing Walang Ningning”). Iyak-tawa ulit ang audience.

Nagpa-cater si Julius sa kaklase niyang may-ari ng restaurant kung saan sila nag-first date. Nag-message ang Head Waiter sa video para sa bagong kasal, sabi niya, na-predict niyang love-at-first-sight ang nangyari sa dalawa. Malaking tip na naman ang inilaan ni Julius para sa kanya.

Tumira muna sila sa condo ni Julius, at patuloy na nagtrabaho si Sheryl.  Ngunit nung manganak na siya, pinili niyang maging full-time mom. Housewife, pero part-time singer.

Sina Julius at Sheryl, simple lang ang pangarap, simple rin lang ang buhay na hinarap.

Nawa ang kwento nila ay nakapagdulot ng saya sa inyong lahat.

The End.

(Tapos na talaga, wala nang aapila.)

Si Julius, Pre-Sheryl (Housewife Series, Part 5)

Ito po ay Chapter 5 na. Pakibasa ang Housewife Series para sa mga Nakaraan…

V.  Si Julius, Pre-Sheryl

Nasa parking lot pa sila, tumutulo na ang luha ni Sheryl. Tingnan mo ‘tong hudas na ‘to, naisip niya. Nag-threaten lang ako magpasundo, hinatid ako agad. Pwede naman akong pigilan! Pwede namang sabihing we can work this out.   Masama ang bisyo nito, lagi akong hinahatid nang wala sa oras!

Nag-iisip din si Julius kaya dahan-dahan niyang inatras ang kotse. Parang nabigla siya sa desisiyon niyang ihatid na si Sheryl kahit hindi pa tapos ang reception. Kanina kasi mukhang wala na siyang ibang options. Ngayon nagsisisi na siya, pero too late na para bawiin ang nasabi na. Nag-shift siya from reverse to forward nang may sumalubong sa kanilang walong lalaki.

Hinarang ng The Tux (walong lalaking naka-suit, hindi naman tux pero same genre) ang sasakyan ni Julius. May tumalon sa harapan, may kumatok sa bintana ni Sheryl, may nagtutunog-wangwang, may sumigaw ng “Intervention! Intervention!” As in, nag-explode sila sa eksena.

Binaba ni Julius ang bintana niya at nagsabing, “Mga ‘tol, pag di kayo umalis diyan, sasagasaan ko kayo!”

Ibinaba rin ni Sheryl ang bintana niya kasi si Raymond, the groom, ang nandoon. Hininto na ni Julius completely ang kotse, kasi wala na siyang madaanan. Bukod sa malalaki ang tiyan ng iba niyang kabarkadang nakaharang, ay nakainom pa ang mga ito at baka nga makaaksidente pa siya.

Sabi ni Raymond, “Sheryl, we come in peace. Pero hindi kami papayag na umuwi kayo. Kung anuman ang sinabi o hindi sinabi, ginawa o hindi ginawa ni Julius ngayong gabi, patawarin mo siya. Hindi niya alam ang kanyang ginagawa!”

Windang si Sheryl; hindi makapagsalita. Natatawa siyang naiinis kasi sinira ng barkada ni Julius ang pag-eemote moment niya.

Humirit ang kabarkadang pinakamalaki ang tiyan, si Louie, “Wala pa tayong group picture! Pambihira naman kayo, e.  Dapat kumpleto ang barkada.”

Bakit ang senti ng mga ito bigla? Nagtaka si Julius, ngunit mabilis ang mga pangyayari. Hindi niya alam kung magpapasalamat siya o magpoprotesta.

“Sheryl, hindi ka ba kakanta ulit?” tanong ni Jun, na akala ni Sheryl na pinakamahiyain sa barkada. Nakadikit ang mga mukha nila sa side ni Sheryl, kasi sa hitsura ni Julius parang gusto silang upakan anytime.

Naalala ni Sheryl ang sakit ng puso niya. Ayaw na niyang kumanta kasi baka “Total Eclipse of the Heart” lang ang lumabas mula sa lalamunan niya.

Galing sa driver’s side, sumilip si Julius sa bintana ni Sheryl at nagsabing, “Lubayan niyo na si Sheryl. Gusto na niyang umuwi.”

Tumingin si Sheryl kay Julius. “Umm, I didn’t actually say I wanted to go home….”

Nag-chorus na naman ang mga kalalakihan. “Ayun naman pala, e! Let’s all go back to the party!”

Madiin ang boses ni Julius at kinausap si Raymond, “Pare, ano ba’ng ginagawa mo rito? Diba may program pa kayo sa loob? Baka magalit si Janine, iniwan mo siya dun.”

“Ok lang kay Janine, she encouraged me nga to join the others. Sumenyas kasi si Alex na kailangan ng Intervention,” ang mabilis na paliwanag ni Raymond.

Kailan pa tayo nagpakailaman ng buhay, tanong ni Julius sa sarili. Atsaka lang nagsalita si Alex, ang salarin.

“Julius, Sheryl, patawarin niyo ako. Pero someday, you’ll thank us for this. Sayang naman ang masayang wedding reception kung wala kayo. Bukas na lang kayo mag-usap! Tonight, let’s drink and be merry!”

“I have to go back before the guests wonder what happened to me. Bago ako umalis, ito lang ang masasabi ko, Sheryl at Julius:”

Biglang tumugtog ng gitara si Jun. Dumiretso sa kanta ng Side A band:

 

Sana Naman

 

(Raymond, na tinuturo si Julius)

Kay tagal na ng panahon

Ako ay labas-masok sa mga relasyon

At kung aking iisipin, walang dapat sisihin

Ganyan talaga ang pag-ibig.

Refrain (lumakad-kembot paatras si Raymond, pasok si Alex – maayos ang blocking, considering wala silang practice)

(Alex, na tinuturo ang puso gamit ang dalawang kamay, parang boy-band pose)

 

Heto na naman ako

Naglalaro sa isip, wag sanang maulit

Na siya’y mawala sa akin

At baka ikamatay

Puso ko’y di na mabuhay.

(Walong Lalaking Malalakas ang Boses, may blending ha, in fairness naisip ni Sheryl)

Sana naman, sana naman

Sana naman KAYO na’ng magkatuluyan

(sana naman, sana naman)

Sana naman wala nang iwanan.

 

Award!!! Natunaw ang puso ni Sheryl matapos ang kanta ng magkakaibigan. Pero ayaw niyang ipahalata kay Julius. Malay  niya kung ano’ng iniisip nito.

“Tumabi kayo sabi, e!” Inatras ulit ni Julius na naggagalit-galitan ang kotse, pabalik sa iniwang parking slot. Napailing na lang siya sa effort mangharana ng mga kaibigan sa mabatong parking lot na iyon. Mahirap ding gawin ‘yong on-the-spot, alcohol-induced choreo nila.

Nang nakaparada na ang kotse ulit, palakpakan ang barkada, habang tumakbo na pabalik sa wedding reception niya si Raymond.

Ipinagbukas ni Chris, na laging nakangiti, ng pinto si Sheryl. “Konting tiis, Sheryl. Medyo mabagal kasi ang kukote ng isang ito,” sabi niyang may parinig kay Julius.

Lumabas na rin si Julius na nakahinga nang maluwag. For that moment, kahit gusto niyang bugbugin isa-isa ang mga kabarkada niya, nagpapasalamat siya at dahil sa comic relief nila, nabawasan ang tensiyon. Naalala nila ulit ni Sheryl na pumunta sila sa Tagaytay to enjoy the company of friends. And to get to know each other more.

“Kabilugan ng buwan at ang hangin ay may kalamigan…” kanta ng masayahing si Daniel, na siya ring may pinakamagandang boses sa barkada, nang lumabas na sina Julius at Sheryl.

Kabilugan ng Buwan

(Apo Hiking Society)

 

Kapanahunan na naman ng paglalambingan
At kasama kitang mamasyal sa kung saan
Kabilugan ng buwan at ang hangin ay may kalamigan
Aakapin kita, mahal ko, sa buong magdamag

Pagmamahalan lang naman ang mararanasan
Sa sariling mundong tayo lang ang may alam
Kabilugan ng buwan at ang hangin ay may kalamigan
Aakapin kita, mahal ko, sa buong magdamag

CHORUS
Halina’t pakinggan ang awit na dala ng pag-ibig
Masaya ang mundo ‘pag kapiling kitang ganito
Huwag kang hihiwalay at ang puso ko ay maligaya
Lapit na, o lapit pa

Pag-ulit ng chorus, may nag-backup vocals pa. Naalala talaga ni Sheryl ang The Tux sa kanila…

“Sheryl,” sabi ni Julius, sabay offer para mag-link arms sila. “Julius,” sabi ni Sheryl, who accepted the offer.

“Ano, bukas na lang tayo mag-usap?” tanong ni Julius na may kasamang wish na pumayag ang kausap.

“Yeah. Or maybe next week?” sagot ni Sheryl, na-realize kasi niyang mas tama sa weekend na iyon ang magdiwang kaysa sa magluksa. Masyado pa nga namang maaga. Kailangan lang ulit ma-slow mo ang puso niyang extremes kung mag-react kay Julius.

Nagsasayawan na ang mga bisita pagbalik nila sa reception venue. Niyaya ni Julius si Sheryl. Pumayag naman ito.

Swing! Marunong si Julius mag-swing! Sabi ng cheering squad sa puso ni Sheryl.

Kahit ang hirap ispelengin ng ka-date niya, hindi maitatanggi ni Julius na masarap ito kasama. When she’s not obsessing about the future, Sheryl can be pretty fun to be with.

“Kailan ka natutong mag-swing?” tanong ni Sheryl nung nagpalit na ang DJ ng music sa tinatawag nila noong high school na “sweet.”

Actually, ex-girlfriend ni Julius na trained dancer ang nagturo sa kanya, pero ayaw na niya ng away kaya hindi niya inamin. Atsaka hindi niya rin maalala ang pangalan nun kaya mabuti pang huwag masyadong magbigay ng detalye kay Sheryl.

“Wala, natural na talented lang ako talaga,” sagot niya.

“Maniwala ako sa iyo. Tambay ka siguro sa dancefloor. Sa college ko natutunan iyan e, P.E. ko ang Social Dance,” sabi ni Sheryl. Alam niya ang dance rules ng swing dahil may exam sila noon, pero ngayon pa lang siya naisayaw ng lalaking marunong talagang mag-lead. Ayan na naman siya, nilalagay sa pedestal si Julius.

Katabi nilang sumasayaw sina Louie at asawa nitong si Ria. “Hi, Sheryl,” sabi ni Ria. “We’ll hang out with you guys later, sa rented house nina Joanne. I’ll tell you all about Julius and his escapades!”

Nagningning ang mga mata ni Louie sa dami ng kwentong pwede niyang sabihin para ilaglag si Julius. Si Julius, umiling na lang at nagsabi kay Sheryl, “Kahit anong sabihin nila, I will deny everything! May memory lapses na ako e.”

Lumapit si Adrian, ang pinakamaliit sa barkada, para ipunin ang lahat sa pinakahihintay na group picture. Hinila ni Julius si Sheryl, na hindi sure kung dapat ba siyang sumali.

“Halika na, ‘no, sayang naman ang production number ng mga ito para sunduin ka kanina.”

Ngumiti si Sheryl at sumama na rin. “It’s also high time I met Janine!”

Dumiretso sila sa gitna at habang sine-setup ng photographers ang positions ng lahat, pinakilala ni Julius si Sheryl sa bride.

“Janine, this is Sheryl,” sabi ni Julius kay Janine na talaga namang lumulutang ang ganda. Bakit kaya sa araw ng kanyang kasal, may kakaibang glow ang bride na hindi kayang pantayan ng sinuman? Dala siguro iyon ng kaligayahan. Dala siguro iyon ng pag-ibig.

“It’s great to finally meet you! I’m so glad you decided to stay,” sabi ni Janine.

Kabado si Sheryl, may dating kasi si Janine na alpha female atsaka, siyempre, alam niyang best friend nito si Susannah. Pero hindi siya nagpahalata, ngumiti siyang labas lahat ng dimples at nagsabing, “It’s a beautiful wedding, and I love your gown!”

Wala nang oras para mag-chika chika kasi nagsimula na ang pictorial ng grupo. Na-relieve din si Sheryl. Para silang mga artistang pinagkaguluhan hindi lang ng mga official photographers kundi pati na ng lahat ng may DSLR at smartphone na bisita, not to mention inilabas din ang mga baon nilang camera na ibinilin nila sa mga naiwan sa table nila. Halatang mahalaga ang okasyong ito para sa magkakaibigan.

Pagkatapos ng pictorial, niyaya ni Julius si Sheryl sa photo booth, yung magiging wedding souvenir ng mga bisita. Maganda yung backdrop, may bilog na buwan, kalahati ng puno, at park bench kung saan maaaring maupo ang mga magpapa-picture. Ibang level na photo booth iyon.

Maganda ang kinalabasan ng pictures nila. Kahit gaano kaganda ang buwan sa labas, walang talent sa professional photography si Julius kaya hindi niya mapapalabas na ganoon kaganda kung nag-selfie sila sa full moon. May naisip tuloy na lumang-lumang hirit si Julius habang tinitingnan ang mga kuha, at hindi na siya nakapigil.

“Alam mo Sheryl, hindi tayo tao…”

“Ano? Ano’ng ibig mong sabihing hindi tayo tao?”

“Hindi rin tayo hayop…” Nakatawa si Julius kaya napansin din ni Sheryl na may punchline ito.

“Alam mo kung ano tayo? Tanungin mo sa akin kung ano tayo!” Buti na lang hindi maalala ni Sheryl ang punchline, kaya sumakay na rin siya.

“Sige nga, Julius, ano tayo?”

“Bagay tayo!” Triumphant grin ang isinukli ni Julius sa pakikiisa ni Sheryl sa paghirit niya.

Napatawa naman nang malakas ni Julius si Sheryl sa sobrang ka-cheesy-han nito. Kanina nga lang ba, muntik na silang maghiwalay?

Niyaya siya ulit palabas ni Julius. Ayaw na sanang sumama ni Sheryl, dahil sa mga kadramahan kanina, pero sabi ni Julius, may ipapakita lang siya.

Wala naman talagang ipapakita si Julius. Gusto lang niyang masolo si Sheryl ulit. And to kiss her hair, which he did. Matagal silang nakatayo sa kung saan tanaw na tanaw nila ang maliwanag at bilog na buwan, at pinili ni Sheryl na hindi magsalita, kasi baka may masabi pa siyang mali ulit, at masira ang moment.

Doon sila dinatnan ni Alex, na buhat-buhat ang bunso nitong tulog na si Dave. “Tara na, Julius? Convoy tayo, although sana dala mo ang mapang in-email ni Joanne.”

Sunud-sunod na naglabasan na rin ang magkakabarkada, ang mga huling bisitang naiwan. “Ang dami nating baon galing sa open bar, woohoo!” sabi ng mga ito.

“Umiinom ka ba, Sheryl?” tanong ni Ria, habang naglalakad sila papunta sa mga sasakyan. Hawak ni Julius ang kamay ni Sheryl, baka kasi magsimula na si Ria ng paghahalungkat ng nakaraan.

“Medyo pero hindi siguro kasing-lakas ng mga ‘to,” sagot ni Sheryl.

Pagdating sa rented house sa Nasugbu, inasikaso na ng mga yaya ang mga bata, at naglabas si Joanne ng mga baong pulutan: potato chips, adobong mani, chicharong may laman at walang laman, pistachio nuts. Ready rin si Alex, meron silang bag of ice, plastic cups and utensils, garbage bags, table napkins, at paper plates.  Meron ding nachos with different dips, at mga naibalot galing sa handa.

Kumpleto ang barkada maliban kina Raymond at Janine. Hindi nila mapalampas ang pagkakataong magkasama-sama ulit, at, honestly, makilala ang pinakabagong kabarkada, si Sheryl.

Sina Adrian at Chris ang nagsilbing bartenders. Kahit ano alam nilang timplahin at gawin. Ang mga babae, nakaupo na lang sa sakit ng paa dahil sa mga stilettos nila.

Nakapaligid silang lahat kay Sheryl. Mababait naman lahat kaya hindi na siya feeling left out. Dahil alam na nila paano nagkakilala sina Sheryl at Julius, dumiretso na sila sa pang-aasar.

“So, ano’ng gusto mong malaman tungkol sa mga kalokohan ng magkakaibigang ito?” Simula ni Charm, asawa ni Chris.

“Mga siga sa Mandaluyong ‘yan, at mga miyembro ng choir, na walang ginawa kundi manligaw sa mga babaeng nakikilala sa parokya.”

“Correction, nanliligaw lang po kami sa mga MAGAGANDANG babaeng nakikilala sa parokya,” pambubuko pa ni Chris.

“Pero you got the smartest among us, Sheryl. Kay Julius lang kami nangongopya nung high school, kaso minsan walang solution sa math problems, alam lang niya ang tamang sagot, nasa utak niya ang solution, mahirap kopyahin sa test paper!” kwento ni Daniel.

“Sinasadya kong huling isulat ang solution, pambihira, ang lalakas niyong mangopya! Nahuli pa nga tayo minsan!” dagdag ni Julius.

“Member din ako ng choir na ‘yun,” sabi ni Ria, “pero di ako kasing-galing mo kumanta. Mas gusto kong mag-gitara at sumayaw… anyway, enough about me…”

“Oo nga, hon,” singit ni Louie, “akala ko ba iro-roast natin si Julius dito?”

“Naman, kung roasting sa tingin niyo makakatulong kay Sheryl?” sabi ni Adora, ang maybahay ni Adrian.

“Mabait yan si Julius sa mga younger members ng choir, kuya nga siya ng bayan e.”

“Kasi members din ang apat na kapatid ko,” paliwanag ni Julius.

“Asuus! Style lang yung mga pa-kuya-kuya ng mga girls kay Julius! Nagpapaturo pa kunyaring mag-gitara!” sabat ni Ria.

Tumingin si Sheryl kay Julius, “Kilabot ka pala ng youth sa choir,” sabi niya.

Sumagot naman ang abogadong si Adora, na tagapagtanggol ni Julius sa gabing iyon. “Kaya siya Kuya ng Bayan ay dahil yung apat niyang kapatid na iyon, tumulong siya  sa pagpaaral nila, at ang requirement niya, makatapos mag-aral at maging active sa simbahan.”

Naisip ni Sheryl na ang daming pogi points nun kay Julius. Magaling sigurong abogado si Adora sa totoong buhay.

“But let’s talk about Julius’ girls!” sabi ni Louie, makapang-asar lang.

“Baka isipin ni Sheryl, marami…” depensa ni Julius.

“Marami naman  talaga e!” sagot ng lahat, sabay nagtawanan.

“Ano’ng drink ang gusto mong i-try?” alok ni Julius kay Sheryl, para mabaling ang atensiyon sa ibang bagay.

“Bakit, kailangan ko bang makainom bago ko marinig ang mga nagbabagang eksena ng iyong past conquests? Gin and tonic, please.” Sagot ni Sheryl.

“Hinde, gusto ko lang tumayo kasi baka masakal ko na ‘tong mga katabi ko, e,” sagot ni Julius.

Halata namang maganda ang samahan ng magkakaibigan, kahit karinyo brutal ang iba at natural ang alaskahan. Natupad na ang plano ni Julius – ang makilala ni Sheryl ang mga kaibigan niya, at mag-enjoy siya sa weekend na iyon.

Nag-ring ang cellphone niya. Si Larissa, tumatawag sa Viber, on US time. Nag-excuse si Sheryl, pumunta sa kuwarto at sinagot ang phone.

“Ano nang nangyayari? Kumusta? Sabi nina Fran, hindi ka na raw nag-reply ulit after mong mag-send ng sad face kanina.”

“Oh, it’s a long story, but I’m fine now. We’re hanging out with his friends. They’re wonderful. They’re giving me a glimpse of Julius, pre-Sheryl.”

“Ano yung drama kanina?”

“Well,” nag-isip si Sheryl kung aamin  ba siya, at naisip niyang walang mawawala kung magsabi ng totoo, “alam niyo naman ako. Umandar na naman ang pagka-bratinela ko.”

“Ay Sheryl! ‘Yan ang surefire way para mag-goodbye sa’yo ang lalaki. Keep him interested, tsaka mo na dapat pinakita ang sungay mo…”

“Ayun nga, nag-stage ako ng walkout. Kumagat ang loko. Pero hinabol kami ng barkada, at medyo natauhan kami.”

“Walkout? Ano, feeling diva ka naman diyan? Umayos ka Sheryl,  nakita ko ang pictures ng Julius. Guwapo, at may dating. I mean, looks aren’t everything, at dapat kilalanin mo pa siya, pero kung gusto mo talaga, dahan-dahan ka rin. Don’t be too demanding agad.”

“So medyo on-the-job trainee ako sa larangang ito. I have to go, I’m missing out on all the tsismis and kwento in the other room.”  Nagpaalam na si Sheryl kay Larissa at bumalik sa sala kung saan nagkukukwentuhan ang magkakabarkada.

Naisip niya lang kung ganito rin sila ka-warm at welcoming noon kay Susannah. Pero hindi siguro tamang topic iyon for that night. Natuto siya sa mga paalala ni Larissa.

Nagtatawanan ang lahat pagpasok niya sa sala. Tiningnan siya ni Julius nang matagal at niyayang maupo ulit sa tabi niya sa sofá. Siksikan sila dahil maliit lang ang sala. Nag-explain si Sheryl na overseas ang call kaya medyo natagalan.

“What did I miss?” tanong niya kay Julius.

“Pinapaliwanag lang nila na meron daw silang secret signal talaga para mag-intervene kung may hindi magandang mangyari sa atin kagabi.”

“Kaso itong engot na si Alex, hindi na-gets agad, hinayaan pa kayong lumabas, eh, nag-signal na ako!” sabi ni Joanne.

“Aba, gaano ka ba kadalas makipag-LQ in public at may super secret plan na sila to intervene kaagad?”

“More of yung kay Susannah iyong signal, hehe. Kaya hindi ko na-connect dahil nakalipas na si Susannah,” palusot ni Alex.

“Oh yes, let’s talk about Susannah, o Emotionally Constipated One!” sabi ni Sheryl kay Julius, sabay sandal dito.

Umangal si Julius, “Huwag naaa!”

Nag-chorus naman ang magkakaibigan. “Madali kaming pakantahin, Sheryl!”

Naisip ni Julius, nakaraan ko lang niluluto ng mga ito, a. Si Sheryl kaya, ano ang mga nakaraan? Naka-ilang relationships na? Ang dami pa nyang hindi alam.

At siguro, may panahon na ngayon para matuklasan niya kung sino si Sheryl, pre-Julius.

ITUTULOY…

Connected to the World

This Saturday morning I am thrilled to see that friends from all over the world visited my blog, on the week leading, and up to, Valentine’s Day to read about the stories of Stella and Eddie (the Geeks) and Sheryl and Julius (the Housewife-to-be and her Man). The screen capture cut off Australia, where I’m currently vacationing, and New Zealand, the current setting of the Geek story, but the views from there were already counted anyway. 😉